خاک برسرت کنند حجتی!
خرمشهر بودیم!
بچه ها،رحل هارو چیدنددورتادور سنگر و قرآنهارو گذاشتند روش.خلیلیان سوره الرّحمن رو شروع کردوبچه ها آروم آروم سرهاشونو تکون می دادند،یعنی که گریه میکنیم ،اما اکبر کاراته بیشتر از بقیه سر تکون می داد.قرآن که تموم شد حاج آقا سخنرانی رو شروع کرد ودر وصف شهید حجتی حالا نگو کی بگو.نیم ساعتی که گذشت چایی آوردند.همه چایی برداشتند;اما اکبرکاراته چایی برنداشت و خودشو زد و گفت:"من چطوری بدون حجتی چایی بخورم؟"مجید درِگوشش گفت:من ندیده بودم تاحالابرای کسی گریه کنی؟!چی شده برای حجتی گریه میکنی؟!اکبر چشمای سرخ شده اش رو انداخت تو چشمای مجید و گفت:زُورِت میاد دلم براش کباب شده!دوست جُون جُونیم بود.حاج آقا گفت:کاری به آقای کاراته نداشته باش!بذار گریه کنه.دلش سبک بشه!منم رفقیم شهید بشه از این بدتر گریه میکنم
احمدی آهسته گفت:ماهم دلمون ازاین میسوزه که اینها اصلاً باهم دوست نبودند!
هنوز چایی نخورده بودیم که فرمانده سراسیمه دوید توی سنگر،نشست کنار حاج آقا و چیزی درِ گوشش گفت و بعد میکروفنو کشید جلوِش و با خوشحالی گفت:برادران عزیز!خبر رسیده که برادر حجتی شهید نشده وحالاهم در بیمارستان شهید بقایی است!هنوز حرفش تموم نشده بود که اکبر کاراته بلند گفت:خاک بر سرت کنند حجتی!!!تو عُمرِمون یه بار گریه کردیم.اینم برای تویِ ذلیل مرده.می مردی شهید می شدی!تو که آبروی منو بردی!وبعد قاه قاه خندید و از سنگر رفت بیرون
(برگرفته از کتاب اکبر کاراته و جغله های جهادی)