در شعر کلاسیک پارسی حروف ( خ، چ، گ ) حروفِ خشن محسوب می‌شدند و به کار نبردن یا کمتر به کار بردن آنها در شعر جزئی از هنر و مهارت شاعری بود، اما حضرت حافظ این رسمِ نانوشته را با سرودن بیتی بسیار زیبا با 7 “خ” به چالش کشید و نشان داد هنر و عشق می‌تواند همه‌ی خشونت‌ها را به لطافتی زیبا و عاشقانه بدل کند…

خیالِ خالِ تو با خود به خاک خواهم برد
که تا زِ خالِ تو خاکم شود عبیرآمیز …

همه‌ی “خ” های زندگیمان شاید در انتظار چیدمان عاشقانه‌ای هستند، تا طوری دیگر خوانده شوند.