#همنوا_با_ابوحمزه #فراز_نهم
دوستان عزیزم، همراهان بزرگوار پویش #همنوا_با_ابوحمزه ، شب نهم ماه مبارک رمضان‌ بر شما به خیر و سلامت پر از برکت و نعمات معنوی باد.
حواستان به گذر روزهای این ماه عزیز هست؟ امیدوارم قدر لحظه لحظه این روزها را بدانید و استفاده کافی و وافی را از برکات و فیوضات رحمت الهی ببرید.
بدون مقدمه برویم سراغ فراز شب نهم. شاید این فراز خیلی با دل‌هایمان بازی کند. بنده وقتی عشق‌ورزی خدا با خودش را می‌بیند حقیقتا شرمنده می‌شود که چقدر بی‌فکر و قدرنشناس است که حواسش به الطاف الهی نیست و خوشا به حال ما که امامان بزرگوارمان با دعاهائی چون ابوحمزه ما را از این فراموش‌کاری اگر شده برای دقایقی نجات می‌دهند. حضرت می‌فرمایند:
الهی رّبَّیْتَنِی فِی نِعَمِکَ وَ إحسانِکَ صَغِیراً وَ نَوَّهْتَ بِاسْمِی کَبِیراً : خدایا: به نعمت و احسانت پرورشم دادی در دوران کودکی، و شهرت دادی مرا در بزرگیم
1- امام علیه السلام بعد از بیان صدق گفتار به ذکر نعم او سبحانه پرداخته و چنین اشاره می فرماید ای پروردگار من؛ مرا از کودکی در انواع نعم خود پرورش دادی؛ از اول که پا به عرصه این عالم گذاشتم بر ناتوانی من توانایی دادی؛ الهام بخشیدی مرا، که چگونه سينه مادر را در دهان گرفته و ارتزاق نمایم و چقدر بر من گوارا کردی آن شیر را؛ و همچنین من که هر آن، مواجه با خطراتی بودم، چگونه مرا حفظ کردی که این از سنن دیرینه تو است: ان کل نفس لما علیها حافظ. از همان خردسالی بر من نگهبان گماردی؛ فرشتگان را موکل کردی که از من دفاع نمایند؛ آن چه را وسیله پرورش بود و آنچه را که طریق لطف و احسان بود درباره من مبذول فرمودی که اگر بخواهم این نعیمت را به شمار آورم؛ کی توانم.
و با این حالت که غرق احسانت بودم بزرگم کردی و در بزرگی بلندنامم فرمودی و عزت و رفعتم بخشیدی.
پس ای کسی که تربیت کردی و پروردی مرا در دار دنیا با آن همه احسان و نیکویی ها و تفضل و رحمت و نعمت خود و اشاره کردی برای من در آخرت به سوی عفو و کرم خود.

شاید مراد از این عبارت آن باشد: پس ای کسی که دنیای مرا از هر جهت تأمین کردی آرزوی من چنین است که در آن سرای جاوید هم مرا مشمول رحمت و کرم خود نمایی. (شرح دعای ابوحمزه ثمالی، نویسند: احمد زمردیان شیرازی)
2- خدایا! تاکنون که در کنار سفره نعمت و احسان تو به سر بردیم. از کودکی تاکنون، از نظر مسائل مادّی و دنیائی ما را تأمین کردی. وقتی سالمند و بزرگ شدیم، ما را شهره روستایمان یا شهرمان یا استانمان، یا کشورمان، یا در یک منظقه وسیع‌تری، در یک قارّه‌ای، مانند آن کردی. ما را مشهور کردی، خوش‌نام کردی، نام آور کردی. نام بردار کردی، و مانند آن. وعده‌های آخرت هم که از شما رسیده است.
پس بنابراین ما حدوثاً و بقآءً در کنار سفره تو نشستیم. ما عادت کردیم به این که ناز پروردة تَنعُّم تو باشیم. و عادت کردیم که با دست خالی بیائیم، با روی سیاه بیائیم، با روی سپید، دست پُر برگردیم. عادت کردیم، تو ما را عادت دادی! (شرح دعای ابوحمزه ثمالی، آیت‌الله جوادی آملی)