در قرآن «ايمان» و «كفر» به «نور» و «ظلمت» تشبيه شده با اين تفاوت كه در قرآن، ظلمت به صورت جمع و نور به صورت مفرد آمده است و اين اشاره به اين نكته است كه در راه حق هيچ گونه پراكندگى وجود ندارد؛ بلكه الهام بخش وحدت و يگانگى است و آن همان خط مستقيمى كه ميان مبدء و معاد وجود دارد ولى كفرمركز انواع اختلاف ها است همچون خطوط انحرافى كه در ميان دو نقطه موجود است و اهل باطل در راه خود هماهنگ نيستند و وحدت هدف ندارند و همواره در تحيّر و سرگردانى به سر مي برند.

اكبرى، محمود، صدف هاى قرآنى، 1جلد، فتيان - قم، چاپ: چهارم، 1387 ه.ش. به نقل از تفسير نمونه ج2 ص