#پدر
پدر که باشی سردت می شود ولی کت بر شانه فرزند می اندازی.
چهره ات خشن می شود و دلت دریایی، وآرام نمی گیری تا تکه نانی بیاوری…
پدر که باشی عصا می خواهی ولی نمی گویی .
هر روز خم تر از دیروز، مقابل آینه تمرین محکم ایستادن می کنی.
پدر که باشی حساس می شوی به هرنگاه پرحسرت فرزند به دنیا،
وتمام وجود خودت را محکوم آرزوهایش می کنی،،
وپشت خنده هایت فقط سکوت میکنی.
پدر که باشی به جرم پدر بودنت حکم همیشه دویدن را برایت بریده اند ،
وبی هیچ اعتراضی به حکم ، فقط می دوی و درتنهایی ات نفسی تازه می کنی..
پدر که باشی در بهشتی که زیر پای تو نبود هم دلهره هایت را مرور می کنی.
” تقدیم به همه پدران دنیا”