اینکه ما لباس مشکی میپوشیم درمراسمات عزا ، آیا ریشه مذهبی داره؟اصلا ازکجابه دین اضافه شده که لباس مشکی نماد عزا وماتمه؟؟

پاسخ به سوال:

️اوّلاً؛
سیاهپوشى برای عزا ، سنت منطقى بشر در طول تاریخ بوده و در ایران باستان، یونان و اعراب رواج داشته است.

شواهد تاریخى و ادبى نشان مىدهد رنگ سیاه از دیر باز در میان بسیارى از ملل و اقوام نشان عزا و اندوه بوده است. این امر به ایران یا دوران اسلام اختصاص ندارد و اعراب پیش از اسلام، ایرانیان و یونانیان باستان در عزا جامه سیاه یا کبود مىپوشیدند.(1)

️دوم، سیاهپوشى بر مصائب اهل بیت(علیهم السلام) تداوم سیره انسانى است.

گزارشهاى مستند تاریخى حکایتگر این حقیقت است که پیامبر و ائمه اطهار(علیه السلام) بر این سنت منطقى و رسم طبیعى مُهر تأیید گذاشته، در #عزاى عزیزانشان سیاه پوشیده اند. به روایت ابن ابى الحدید در شرح نهج البلاغه، امام حسن(علیه السلام) در سوگ امیرمؤمنان على(علیه السلام) جامه سیاه پوشید و با همین جامه براى مردم خطبه خواند.(2)

️براساس حدیثى که اکثر محدثان نقل کرده اند، زنان بنى هاشم در سوگ اباعبدالله الحسین(علیه السلام) جامه سیاه پوشیدند(3).
از این حدیث شریف که مورد اعتماد و حجّت بوده و شخصیّت‌هایی از مشاهیر و ثقات اهل بیت آن را روایت نموده اند ـ استفاده میشود:

1ـ پوشیدن لباس سیاه در ماتم و عزا از صدر اسلام مرسوم بوده، بانوان بنی‌هاشم در ماتم حضرت سیّد الشّهدا(علیه السلام) لباس سیاه پوشیدند.

2ـ تشویق و ترغیب امام(علیه السلام) از این عمل، دلیل بر رجحان و مطلوبیت آن است؛ و فهمیده میشود که ادامه آن جهت فراموش نشدن این واقعة بسیار بزرگ تاریخی و بزرگداشت قیام سیّد الشّهدا مستحب است.

مرحوم کلینى نقل میکند که سلیمان بن راشد از پدرش نقل کرد: امام سجاد(علیه السلام) را دیدم که جبّه اى جلو باز و سیاه رنگ و طیلسانى کبود رنگ پوشیده بود.(4)

برخی نوشته اند که دختر “ام سلمه” و زنان انصار در عزای “حمزه” و شهیدان اُحد لباس سیاه پوشیدند و “اسما بنت عمیس” نیز در عزای “جعفر طیار” سیاه پوشید.(5)

منابع:
1- تمدن اسلامى در قرن چهارم هجرى، آداممتز، ترجمه علىرضا ذکاوتى قراگزلو، ج2،ص127؛ سیاهپوشى در سوگ ائمه نور، 53-93.
2- ابن ابى الحدید، شرح نهج البلاغه، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج 16، ص 22
3- بحارالانوار، ج 45، ص 188؛ وسائل الشیعه، ج 2، ص 890.

4-وسائل الشیعه، ج 3، ص 361.
5- حسین رجبی، پاسخ به شبهات عزاداری، ص 104.

ادامه »