ما در قرآن 115 مرتبه کلمه‌ی دنیا داریم. 115 مرتبه کلمه آخرت داریم. یعنی چه؟ یعنی باید هردو را تنظیم کرد. مثل لاستیک‌های ماشین که می‌دهند بالانس می‌کنند، باید تنظیم کنیم. چند دقیقه با خدا حرف می‌زنیم؟ این انصاف است که انسان ساعت‌ها با مخلوق حرف می‌زند. یک ربع که می‌خواهد با خدا حرف بزند، سنگین است. وقتی هم می‌خواهد نماز بخواند بسیار بد نماز می‌خواند. می‌گوید: «بسم الله الرحمن الرحیم… الحمدلله رب العالمین. مالک یوم الدین…» طوری نماز می‌خواند که امام صادق فرمود: اینطور که با خدا حرف زدی، با همسایه‌ات حرف می‌زدی جوابت را نمی‌داد. خجالت هم خوب چیزی است. تو پیش یک آدم‌هایی که از ترس پشه در پشه‌بند می‌روند، لباست را اتو می‌کنی، خودت را سوپردولوکس نگه می‌داری. چه خبر است؟ می‌خواهم در مقابل آقا بایستم. از ترس پشه در پشه بند می‌رود. آنوقت اینقدر تواضع و ادب، آنوقت با خدا اینطور حرف می‌زنی!؟ وقتی می‌خواهد با غیر خدا که حرف می‌زند انگار عروس می‌بوسد. با خدا که حرف می‌زند انگار سر کچل می‌بوسد. برایش سنگین است. «وَ إِنَّها لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخاشِعِین‏» (بقره/45) خودمان را تنظیم کنیم. اگر علم رشد کند و اخلاق رشد نکند آمریکا می‌شویم. هواپیما می‌سازیم ولی یمن را بمباران می‌کنیم. علم رشد کند، اخلاق رشد نکند جامعه به فساد کشیده می‌شود. علم و اخلاق باید با هم باشد.
حاج آقا قرائتی