#همنوا_با_ابوحمزه #فراز_چهارم
و أنَّ الرّاحِلَ إلِیکِ قَرِیبُ المَسافَه
فرمودند: اگر کسی بار سنگین گناه روی دوش او نباشد، بخواهد به طرف خدا ارتحال کند، رحلتی به طرف خدا کند، راه دور نیست. “وَ أنَّ الرّاحِلَ إلِیک قَرِیبُ المَسافَه.” مسافت بسیار نزدیک است . چون یک قدم فاصله است و آن این است که: یک قدم بر خویشتن نِه و آن دِگر در کوی دوست. برای کسی که سالک إلی الله است بیش از یک قدم فاصله نیست. یعنی باید روی خواسته‌های خود پا بگذارد، روی هوی پا بگذارد. وقتی روی هوی پا گذاشت، قدم دوّم را در دالان توحید می‌نهد. یک قدم بر خویشتن نِه و آن دِگر در کوی دوست!
هر کس بخواهد به سمت پروردگار عالم سفر کند و به سوی او حرکت کند، طبعاً ذوالجلال و الاکرام راه را بسیار نزدیک می‌کند. در روایت فرمود: بنده من! تو یک گام به سمت من بردار، من ده گام برمی‌دارم. البته این را از باب تمثیل فرمود؛ یعنی اگر از تو حرکت باشد، مابقی آن من هستم و «قَرِیبُ الْمَسَافَةِ» این است؛ یعنی قصد سفر به سوی خدا و قصد الهی شدن، باید توأم با رحل باشد. وقتی حرکت کردی تمام است.

چرا عنوان رحل و راحل بیان می‌فرماید؟ راحل یعنی کسی که می‌داند همه چیز عاریه است إلّا خودش که حقیقی است. لذا آن کسی که بداند همه چیز عاریه است، قصد حرکت به سوی پروردگار عالم برای او آسان می‌شود و راحت هم حرکت می‌کند. راحل به کسی می‌گویند که دنیا دست و پایش را نمی‌گیرد و وابسته به آن نیست. خیلی مهم است که چیزی عامل توقّف انسان نشود و راحت بتواند حرکت کند. «راحل» یعنی چیزی دست و پا گیر او نباشد.

راحل این‌گونه است، از همه چیز می‌بُرد، لذا بعد مسافت هم دیگر برای او نخواهد بود، «قَرِیبُ الْمَسَافَةِ» است. سفر معنوی این حالت را دارد که «وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَیْکَ» هر کس بخواهد به سوی تو سفر کند، طبیعی است که «قَرِیبُ الْمَسَافَةِ» است؛ چون راه مشخّص است. ذوالجلال و الاکرام هم خودش محبّت و لطف می‌کند، اگر بنده‌اش یک قدم بیاید، به تعبیر خودش ده قدم جلو می‌آید و این راه را خیلی نزدیک می‌کند.